
Ïðî÷èòàíèé : 137

|
Òâîð÷³ñòü |
Á³îãðàô³ÿ |
Êðèòèêà
Der al der werlde fröide gît
Der al der werlde fröide gît,
der trœste mîn gemüete.
mîn fröide an der vil schônen lît,
nâch der mîn herze wüete.
scheide, frouwe, diesen strît,
der in mînem herzen lît,
mit reines wîbes güete.
Du nime daz, frouwe, in dînen muot
und tuo genædeclîche.
gegen dir unsanfte mir daz tuot
und sol ich von dir wîchen.
du lâ gegen mir den dînen haz,
sône mac mir niemer werden baz,
wan in dem himelrîche.
Und sold ich iemer daz geleben,
daz ich si umbe vienge,
sô müese mîn herze in fröiden sweben,
swenne daz alsô ergienge,
sô wurde ich von sorgen frî,
ir genâde stânt dâ bî,
ob si mir des verhienge.
|
|