Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hans Sachs

Ïðî÷èòàíèé : 152


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der abt im wiltbad

In  dem  hofton  Jörg  Schillers.

20.  januar  1537.

1.

Ein  abt  war  in  dem  Beierlant,
sein  abtei,  die  ist  weit  erkant
und  heißet  zu  Rauschhofen;
Der  aß  und  trank  das  allerbest
das  er  wart  feist  und  wolgemest,
groß  wie  ein  kachelofen.
Zuletzt  wurt  im  eng  um  die  brust,
und  mocht  gar  nit  mer  eßen,
allein  het  er  zu  trinken  lust;
groß  forcht  het  in  beseßen.
nach  rat  der  arzt  er  in  ein  wiltbad  fure,
das  im  geholfen  wure;
zwen  münich  nam  er  mit
nach  eines  abtes  sit.

2.

Als  der  abt  fur  durch  einen  walt,
da  sprenget  in  an  aus  eim  halt
selb  drit  ein  edelmone,
Sprach:  »wer  bistu  und  wo  wilt  hin?«
er  sprach:  »ins  wiltbad;  her,  ich  bin
ein  geistliche  persone.«
Er  fragt:  »was  wiltu  im  wiltbad?«
er  sprach:  »ich  mag  nit  eßen.«
er  antwort  im:  »ist  das  dein  schad,
so  wil  ich  mich  vermeßen,
in  drei  tagen  genzlich  zu  helfen  dire.
wolauf  und  far  mit  mire!«
dem  abt  half  gar  kein  bit,
er  must  wol  faren  mit.

3.

Als  er  den  abt  bracht  in  das  schloß,
sperrt  er  den  in  ein  kamer  groß,
sprach:  »du  must  trucken  baden.«
Ein  tag  er  im  drei  arbeiß  gab.
der  abt  wart  hungrig,  nam  ser  ab
und  bat  fast  um  genaden.
Zu  tisch  lud  in  der  edelmon,
recht  als  ein  wolf  er  fraße;
achzg  gulden  schenkt  er  im  zu  lon
und  fur  hin  heim  sein  straße.
also  wer  vol  ist  und  nit  eßen  mage,
versuch  die  kunst  drei  tage;
dis  wiltbad  in  purgirt,
das  er  fein  eßen  wirt.


Íîâ³ òâîðè