Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Mieczysław Jastrun

Ïðî÷èòàíèé : 148


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

W pamięci


W  pamięci  postać  twą  zabalsamować,
Abyś  zamknięta  w  jej  czystym  bursztynie
Mogła  swą  piękność  młodzieńczą  zachować,
W  pamięci  postać  twą  zabalsamować,
Pomimo  śmierci,  która  jak  krew  płynie
Z  niejednej  rany,  w  niejednej  godzinie.

Blask  nocy  letniej  bił  od  twoich  źrenic,
Róża  rzucając  się  w  płomień  kąsała,
W  kamień  wrastały  łodygi  zieleni,
Blask  nocy  letniej  bił  od  twoich  źrenic  –
Jak  umiesz  dzisiaj  we  mnie  trwać  bez  ciała?
Ty,  coś  w  pamięci  mej  siebie  przetrwała.

Łzy  moje  słone  w  kamień  się  zmieniły,
Twój  pierścień  uwięziony  w  bryle  soli,
Ja  go  odkopię  dzisiaj  z  twardej  bryły,
Łzy  moje  słone  w  kamień  się  zmieniły,
Wspomnienie  szczęścia  już  więcej  nie  boli
I  radość  łzom  już  płynąć  nie  pozwoli.

W  pamięci  mojej  zabalsamowana,
W  pamięci  mogę  cię  objąć  ramieniem,
Róża  wyrasta  tam,  gdzie  była  rana,
W  pamięci  mojej  zabalsamowana,
Dzieweczką  jesteś,  różą  i  kamieniem,
Dzielisz  się  ze  mną  solą  i  pierścieniem.


Íîâ³ òâîðè