Солнце июня, мой свет благодатный.
Сомлев, на коленях у Бога прошу.
Душу любимой – мою ненаглядную.
Душу храни ее, слезно молю.
В стенаниях гулких, от мук сокрушаясь.
Под мглистою дымкой ты явишься вновь.
Приди же рассвет, ты сердца озаряешь.
Солнце июня, спаси мне любовь.
Годы забвенные путь мне окрасили
Кровью, и гибнут – уходят во тьму.
Пусть ярость вихрей ее не касается.
Солнце июня, об этом молю…
მზეო თიბათვისა, მზეო თიბათვისა,
ლოცვად მუხლმოყრილი გრაალს შევედრები.
იგი, ვინც მიყვარდა დიდი სიყვარულით,
ფრთებით დაიფარე - ამას გევედრები.
ტანჯვა-განსაცდელში თვალნი მიურიდენ,
სული მოუვლინე ისევ შენმიერი,
დილა გაუთენე ისევ ციურიდან,
სული უმანკოთა მიეც შვენიერი.
ხანმა უნდობარმა, გზა რომ შეეღება,
უხვად მოიტანა სისხლი და ცხედრები,
მძაფრი ქარტეხილი მას ნუ შეეხება,
მზეო თიბათვისა ამას გევედრები.
1915
адреса: https://www.poetryclub.com.ua/getpoem.php?id=233423
Рубрика: Поэтические переводы
дата надходження 07.01.2011
автор: Bodo