Жила бабуся. А тепер нема.
Про неї хата згадує і плаче,
Бо зовсім розхворілася, німа.
По іншому уже і зветься – дача.
Чия? З набігів досі не збагне.
А думи гіркнуть, нахабніє відчай.
І хата вкотре диво рятівне
Шукає в закапелочку за піччю.
Засохла м’ята – найдорожчий скарб
З душі хоч ненадовго зніме камінь.
І ожива в пучечку врода фарб,
Що пахне й зараз рідними руками.
адреса: https://www.poetryclub.com.ua/getpoem.php?id=521619
Рубрика: Лірика
дата надходження 05.09.2014
автор: Ніна Багата