Битий шлях (переклад «The Rutted Road» Г. Ф. Лавкрафта)

Туман  осінній,  холод  у  полях,
Там  ворон  як  летить  –  тремтить  крило,
Самотнім  пасовиськом  –  Битий  Шлях,
Де  в‘язи  голі  крають  неба  тло.

Затоплена  місцями  колія
Полями  тихо  крізь  туман  вела,
Приховану  журбу  розбурхав  я,
Уяву  поки  не  спинила  мла.

І  тіні  тиснуть,  щоб  я  поспішив,
По  колії,  що  знала  багатьох,
Цвіркун,  знущаючись,  затіяв  спів,
Лякає  шлях  –  його  б  не  бачив,  ох…

Возами  їздили    селяни  тут,
Бездумно,  не  лишаючи  шляху,
Чи  вирвусь  з  колії  тієї  пут,
В  світанок  стежку  чи  знайду  легку?

В  пітьму  боліт  вдивляюся  глуху,
Десь  там,  можливо,  і  на  мене  ждуть,
Та,  пастка  звабна  Битого  Шляху,
Не  дасть  знайти  мені  до  Долі  Путь.

Тож  мушу  між  дерев  я  віднайти,
Як  ті,  до  мене  ще  –  містичну  ніч,
Я  йду  вперед  у  хащі  ті  густі,
Та  що  мене  чекає  потойбіч?

Зрадіють  землі  ті  моїм  ногам?
І  що  готує  Доля  там  моя?
Що  душу  втомлену  зустріне  там?
Чому  цього  не  хочу  знати  я?

Гречка  В.М.            29.08.2023

The  Rutted  Road

Bleak  autumn  mists  send  down  their  chilly  load,
A  raven  shivers  as  he  flutters  by;
Thro’  lonely  pasture  winds  the  Rutted  Road
Where  bord’ring  elms  loom  bare  against  the  sky.

Those  deep-sunk  tracks,  which  dumbly  point  ahead
O’er  travell’d  sands  that  stretch  to  Vision’s  rim,
Wake  hidden  thoughts—a  longing  half  a  dread—
Till  Fancy  pauses  at  the  prospect  dim.

Descending  shadows  bid  me  haste  along
The  ancient  ruts  so  many  knew  before;
A  cricket  mocks  me  with  his  mirthless  song—
I  fear  the  path—I  fain  would  see  no  more.

Yet  here,  with  ox-drawn  cart,  each  thoughtless  swain
His  course  pursu’d,  nor  left  the  common  way;
Can  I,  superior  to  the  rustic  train,
On  brighter  by-roads  find  the  dawning  day?

With  questing  look  I  scan  the  dark’ning  moor;
Perchance  o’er  yonder  mound  all  blessings  wait;
But  still  the  Rutted  Road’s  resistless  lure
Constrains  my  progress  to  the  Path  of  Fate.

So  must  I  grope  between  the  brooding  trees
Where  those  before  me  found  the  mystic  night;
I  travel  onward,  past  the  wither’d  leas—
But  what,  beyond  the  bend,  awaits  my  sight?

Do  fairer  lands  than  this  invite  my  feet?
Will  Fate  on  me  her  choicest  boons  bestow?
What  lies  ahead,  my  weary  soul  to  greet?
Why  is  it  that  I  do  not  wish  to  know?

адреса: https://www.poetryclub.com.ua/getpoem.php?id=992549
Рубрика: Лірика кохання
дата надходження 29.08.2023
автор: Віталій Гречка