Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Christian Hoffmann von Hoffmannswaldau

Ïðî÷èòàíèé : 121


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der himmel pflantzet mein gelücke...

Der  himmel  pflantzet  mein  gelücke  /
Er  lacht  mich  freundlich  an  durch  tausend  holde  blicke  /
Er  macht  aus  winter  frühlings-zeit  /
Er  wirckt  mir  selber  zeug  zu  einem  feyer-kleide  /
Ich  bin  von  boy  und  flohr  befreyt  /
Und  meine  wolle  wird  zur  seide.

Ich  kan  den  port  itzt  recht  erreichen  /
Und  darff  nicht  um  das  haupt  der  leeren  hoffnung  streichen  /
Mein  ancker  sinckt  in  süsse  ruh  /
Dein  auge  hat  mir  selbst  ein  leit-stern  werden  müssen  /
Ja  /  mein  gelobtes  land  bist  du  /
Laß  mich  das  vorgebürge  küssen.

Schlag  doch  nicht  mehr  die  augen  nieder  /
Ist  denn  mein  reiner  schertz  /  Rosette  /  dir  zuwider?
Ich  bin  dir  ja  nicht  unbekannt  /
Du  kennest  mein  gesicht  /  und  auch  mein  treues  hertze  /
Drum  glaube  /  daß  der  liebe  brand
Sich  stärcket  zwischen  freud  und  schertze.

Wilst  du  dich  der  natur  entreissen?
Diß  kan  die  tugend  selbst  nicht  eine  tugend  heissen  /
Das  schöne  blumwerck  deiner  brust
Ist  nicht  vor  dich  allein  auff  diese  welt  gebohren  /
Es  hat  es  auch  zu  meiner  lust
Des  himmels  ausspruch  außerkohren.

Du  must  in  dir  nicht  selbst  verwesen  /
Laß  mich  um  deinen  mund  die  zucker-rosen  lesen
Durch  einen  unverwehrten  kuß  /
Laß  doch  den  süssen  thau  auff  meine  lippen  rinnen  /
Daß  durch  verliebten  überfluß
Die  geister  selbst  sich  küssen  können.

Íîâ³ òâîðè