Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Bettina von Arnim

Ïðî÷èòàíèé : 125


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das Abendrot am Strand hinzieht

Das  Abendrot  am  Strand  hinzieht,
Ergibt  den  Wellen  sich  mit  Lust,
Da  schwellet  die  beklemmte  Brust
Der  unbewußten  Sehnsucht  Lied,
So  kühn  gewaltig  zwingt  das  Lied
Die  Trauer  der  beklemmten  Brust,
In  Lebensmut  erstrebt  sie  Lust,
In  Liebesflut  sie  Wolken  zieht,
Und  weckt  in  der  beklemmten  Brust
Der  hohen  Freiheit  kühnes  Lied.
Sein  voller  Klang
Das  Herz  durchdrang,
Das  Lied  sich  schwang
In  Liebesdrang.
Zu  ihm,  zu  dem  ich  hin  verlang,
Dort  über  die  Berge  mit  der  Lerche,
Ihm  nach  der  Hymne  zu  singen  dem  Volk,
Dem  von  seinen  Lippen  sie  sollte  erklingen.


Íîâ³ òâîðè