Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 12
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Adolf Glassbrenner

Ïðî÷èòàíèé : 127


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Tambour

Vor  Zeiten  war  ein  Herzog  hoch,
Der  wohl  sein  armes  Land  betrog;
Der  war  bei  seinem  Volk  verhaßt,
Als  wie  der  Gottseibeiuns  fast.

Da  plötzlich  schon  früh  Morgens  stund
Ein  Tambour  in  des  Schlosses  Rund,
Der  hatte  gar  ein  bleich  Gesicht,
Und  blickte  stier,  wie  Menschen  nicht.

Der  trommelte  in  wildem  Drang,
Daß  wohl  dem  Besten  wurde  bang:
Rundherum,  rundherum  am  Thron
Rebellion,  Rebellion,  Rebellion!

Dem  Herzog  fährt  es  durch  den  Leib;
Er  zittert  wie  ein  schwaches  Weib;
Kaum  hat  er  Kraft  zu  diesem  Wort:
Schafft  mir  den  bleichen  Tambour  fort.

Der  Tambour  trommelt  immerzu,
Und  sonder  Rast  und  sonder  Ruh':
Rundherum,  rundherum  am  Thron
Rebellion,  Rebellion,  Rebellion!

Es  lauft  hinab  die  Höflingsschaar;
Sie  fand  nicht,  wo  der  Schrecken  war;
Hat  Nichts  gesehn,  hat  Nichts  gehört,
Und  glaubt,  der  Herzog  sei  bethört.

Der  Tambour  trommelt  immer  zu,
Und  sonder  Rast  und  sonder  Ruh:
Rundherum,  rundherum  am  Thron
Rebellion,  Rebellion,  Rebellion!

Der  Herzog  wurde  matt  und  krank,
Es  klang  ihm  schon  wie  Grabgesang;
Er  schrie  vor  Schmerz,  er  schrie  vor  Wuth,
Verzweifelt  war  sein  böser  Muth:

Der  Tambour  trommelt  immerzu,
Und  sonder  Rast  und  sonder  Ruh:
Rundherum,  rundherum  am  Thron
Rebellion,  Rebellion,  Rebellion!


Íîâ³ òâîðè