Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 12
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Franz Grillparzer

Ïðî÷èòàíèé : 114


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Naturszene

Das  Wasser  rinnt  vom  Felsgestein
Und  furcht  die  moosge  Bank,
Die  Gräser,  hellgrün,  schmal  und  klein,
Sie  stehn  umher  und  saugens  ein,
Gesättigt  ohne  Dank.
Und  an  die  Blumen  unterm  Grün,
Wie  Bürgerstöchter  stolz,
In  blau  und  rot  und  goldner  Tracht,
Hat  sich  der  Schmetterling  gemacht;
Der  saugt  und  küßt  und  schaukelt  sich,
Und  fliegt  zuletzt  davon,
So  achtlos,  daß  am  nächsten  Tag
Er  kaum  noch  mehr  erkennen  mag,
Wo  er  genossen  schon.
Und  drüber  rauscht  der  Baum,  als  ob
Nichts  unter  ihm  geschäh,
Nach  rückwärts  strebt  der  Fels  empor,
Schaut  gradaus  in  die  Höh.
Die  Wolken  aber  allzuhöchst
Ziehn  hin  mit  Sturmsgewalt,
Sie  weilen  nicht,  sie  säumen  nicht,
Rasch  wechselnd  die  Gestalt.
Und  durch  das  All  voll  Eigensucht
Geh  ich  mit  finstrer  Brust,
Vordem  genoßner  Treu  und  Lieb
Halb  wie  im  Traum  bewußt.


Íîâ³ òâîðè