Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 19
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Franz Grillparzer

Ïðî÷èòàíèé : 136


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An einen Freund

Ein  Schiffer  irrt,  durch  Sturmesnacht  getrieben,
Der  Wogen  und  der  Winde,  leichtes  Spiel,
Wohl  sind  ihm  Mast  und  Ruder  noch  geblieben,
Doch  fehlt  der  Reise  Wichtigstes:  ein  Ziel!

Da  sieht  er  einen  Stern  durchs  Dunkel  blinken,
Froh  ordnet  er  darnach  den  irren  Lauf,
Und  jetzt,  da  schon  die  Kräfte  schwindend  sinken,
Tut  sich  ein  Hafen  dem  Verirrten  auf.

Wie  er  das  hohe  Ufer  nun  beschreitet,
Weiht  opfernd  er  dem  Leistern  in  der  Nacht,
Der  ihm  der  Irrfahrt  frohes  Ziel  bereitet,
Die  Erstlinge  von  dem,  was  er  gebracht.


Íîâ³ òâîðè