Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gottfried Keller

Ïðî÷èòàíèé : 128


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Die Entschwundene

Es  war  ein  heitres  goldnes  Jahr,
Nun  rauscht  das  Laub  im  Sande,
Und  als  es  noch  im  Knospen  war,
Da  ging  sie  noch  im  Lande.

Besehen  hat  sie  Berg  und  Tal
Und  unsrer  Ströme  Wallen;
Es  hat  im  jungen  Sonnenstrahl
Ihr  alles  wohlgefallen.

Ich  weiss  in  meinem  Vaterland
Noch  manchen  Berg,  o  Liebe,
Noch  manches  Tal,  das  Hand  in  Hand
Uns  zu  durchwandern  bliebe.

Noch  manches  schöne  Tal  kenn’  ich
Voll  dunkelgrüner  Eichen;
O  fernes  Herz,  besinne  dich
Und  gib  ein  leises  Zeichen!

Da  eilte  sie  voll  Freundlichkeit,
Die  Heimat  zu  erlangen  -
Doch  irrend  ist  sie  allzu  weit
Und  aus  der  Welt  gegangen.


Íîâ³ òâîðè