Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 18
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gottfried Keller

Ïðî÷èòàíèé : 141


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Ich fürcht’ nit Gespenster

Ich  fürcht  nit  Gespenster,
Keine  Hexen  und  Feen,
Und  lieb’s,  in  ihre  tiefen
Glühaugen  zu  sehn.

Am  Wald  in  dem  grünen
Unheimlichen  See,
Da  wohnet  ein  Nachtweib,
Das  ist  weiß  wie  der  Schnee.

Es  haßt  meiner  Schönheit
Unschuldige  Zier;
Wenn  ich  spät  noch  vorbeigeh,
So  zankt  es  mit  mir.

Jüngst,  als  ich  im  Mondschein
Am  Waldwasser  stand,
Fuhr  sie  auf  ohne  Schleier,
Ohne  alles  Gewand.

Es  schwammen  ihre  Glieder
In  der  taghellen  Nacht;
Der  Himmel  war  trunken
Von  der  höllischen  Pracht.

Aber  ich  hab  entblößet
Meine  lebendige  Brust;
Da  hat  sie  mit  Schande
Versinken  gemußt!


Íîâ³ òâîðè