Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 11
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gottfried Keller

Ïðî÷èòàíèé : 149


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Lied vom Schuft

Ein  armer  Teufel  ist  der  Schuft,
Er  weiss,  es  kennt  ihn  jedes  Kind,
Er  wandelt  wie  ein  Träumender,
Wo  unverdorbne  Menschen  sind.

Ein  dummer  Teufel  ist  der  Schuft,
Weil  er  doch  der  Geprellte  ist,
Wenn  ihn  die  Welt,  die  er  betrog,
Mit  grossen,  klaren  Augen  misst.

Er  geht  einher  im  Silberhaar
Und  keimt  schon  in  des  Knaben  Blick,
Er  kriecht  umher  in  dunkler  Not
Und  spiegelt  sich  in  Glas  und  Glück.

Bald  sitzt  er  auf  dem  Königsthron
Und  heisst  von  Gottes  Gnaden  Schuft,
Bald  steckt  er  und  vermodert  er
In  eines  Bettlers  Hundegruft.

Doch  immer  müht  und  plagt  er  sich
Und  tut,  als  wär’  er  sehr  gescheit;
Wenn  man  an  ihm  vorübergeht,
So  pfeift  er  aus  Verlegenheit.

Lasst  pfeifen  sie  und  nagen  nur,
Die  Ratten,  im  dunklen  Erdenhaus;
Es  tagt  dereinst  ihr  Wandertag,
Dann  schweigen  sie  und  sterben  aus!


Íîâ³ òâîðè