Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gottfried Keller

Ïðî÷èòàíèé : 164


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Was ist es an der Zeit?

1

Im  Mittagsglast,  auf  des  Gebirges  Grat,
Schlief  unter  alten  Fichten  müd  ich  ein;
Ich  schlief  und  träumte  bis  zum  Abendschein
Von  leerem  Hoffen  und  verlorner  Tat.

Schlaftrunken  und  verwirrt  erwacht  ich  spat.
Gerötet  war  des  Urbergs  hart  Gebein,
Gerötet  seiner  Lenden  Busch  und  Stein,
Der  Himmel  war  wie  eine  blut'ge  Saat!

Mir  aber  schien  der  Tag  nun  aufzugehn;
Ich  hielt  die  Glut  für  lichtes  Morgenrot
Und  harrte  auf  der  Sonne  Auferstehn.

Doch  Berg  um  Berg  versank  in  Schlaf  und  Tod,
Die  Nacht  stieg  auf  mit  graulich  stillem  Wehn,
Und  mir  im  Herzen  war  es  kalt  und  tot!  

2

So  werd  ich  manchmal  irre  an  der  Stunde,
An  Tag  und  Jahr,  ach,  an  der  ganzen  Zeit!
Sie  gärt,  sie  tost,  doch  mitten  auf  dem  Grunde
Ist  es  so  still,  so  kalt  und  zugeschneit!

Habt  ihr  euch  auf  ein  neues  Jahr  gefreut,
Die  Zukunft  preisend  mit  beredtem  Munde?
Es  rollt  heran  und  schleudert  weit,  o  weit!
Zurück  euch,  ihr  versinkt  im  alten  Schlunde!

O  hätt  den  Hammer  ich  des  starken  Thor,
Auf  das  Jahrhundert  einen  Schlag  zu  führen,
Ich  schlüg  sein  morsches  Zeigerblatt  zu  Trümmern!

Tritt  denn  kein  Uhrenmacher  kühn  hervor,
Die  irre  Zeit  mit  Macht  zu  regulieren?
Soll  sie  denn  ganz  in  Staub  und  Rost  verkümmern?


Íîâ³ òâîðè