Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Max Dauthendey

Ïðî÷èòàíèé : 156


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Jetzt ist es Herbst,

Jetzt  ist  es  Herbst,
Die  Welt  ward  weit,
Die  Berge  öffnen  ihre  Arme
Und  reichen  dir  Unendlichkeit.

Kein  Wunsch,  kein  Wuchs  ist  mehr  im  Laub,
Die  Bäume  sehen  in  den  Staub,
Sie  lauschen  auf  den  Schritt  der  Zeit.
Jetzt  ist  es  Herbst,  das  Herz  ward  weit.

Das  Herz,  das  viel  gewandert  ist,
Das  sich  verjüngt  mit  Lust  und  List,
Das  Herz  muß  gleich  den  Bäumen  lauschen
Und  Blicke  mit  dem  Staube  tauschen.
Es  hat  geküßt,  ahnt  seine  Frist,
Das  Laub  fällt  hin,  das  Herz  vergißt


Íîâ³ òâîðè