Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 18
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Max Dauthendey

Ïðî÷èòàíèé : 97


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

In der Frühe

Große  weiße  Malvenblüten,  frischbetaute,
Sah  ich  in  der  Frühe,  da  das  Taglicht  graute,
In  dem  Garten,  und  es  schliefen  noch  die  Laute.
Jede  runde  Blüte  leuchtete  und  brachte
Hellen  Schmelz  dem  Himmel,  der  erwachte,
Als  das  Gartendunkel  noch  der  Nacht  gedachte.
In  der  Ferne  stand  ein  blauer  Berg  gehoben,
Lange  Wolken  sich  am  freien  Gipfel  schoben,
Und  vom  Licht  lag  dort  die  neue  Spur  gewoben.
Und  ich  dachte:  Blüten,  Berg  und  Licht,  sie  wissen,
Daß  sie  heut  am  hellen  Tage  nichts  vermissen,
Und  nur  ich,  nur  ich  bin  heimatlos,  zerrissen.


Íîâ³ òâîðè