Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 11
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Rainer Maria Rilke

Ïðî÷èòàíèé : 208


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Abschied

Wie  hab  ich  das  gefühlt  was  Abschied  heißt.
Wie  weiß  ichs  noch:  ein  dunkles  unverwundnes
grausames  Etwas,  das  ein  Schönverbundnes
noch  einmal  zeigt  und  hinhält  und  zerreißt.

Wie  war  ich  ohne  Wehr,  dem  zuzuschauen,
das,  da  es  mich,  mich  rufend,  gehen  ließ.
Zurückblieb,  so  als  wärens  alle  Frauen
und  dennoch  klein  und  weiß  und  nichts  als  dies:

Ein  Winken,  schon  nicht  mehr  auf  mich  bezogen,
ein  leise  Weiterwinkendes  -,  schon  kaum
erklärbar  mehr:  vielleicht  ein  Pflaumenbaum,
von  dem  ein  Kuckuck  hastig  abgeflogen.


Íîâ³ òâîðè