Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Rainer Maria Rilke

Ïðî÷èòàíèé : 167


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Die Welt, die monden ist.

Vergiß,  vergiß,  und  laß  uns  jetzt  nur  dies
erleben,  wie  die  Sterne  durch  geklärten
Nachthimmel  dringen,  wie  der  Mond  die  Gärten
voll  übersteigt.  Wir  fühlten  längst  schon,  wie´s
spiegelnder  wird  im  Dunkeln;  wie  ein  Schein
entsteht,  ein  weißer  Schatten  in  dem  Glanz
der  Dunkelheit.  Nun  aber  laß  uns  ganz
hinübertreten  in  die  Welt  hinein
die  monden  ist.


Íîâ³ òâîðè