Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 8
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Rainer Maria Rilke

Ïðî÷èòàíèé : 155


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Leda

Als  ihn  der  Gott  in  seiner  Not  betrat,
erschrak  er  fast,  den  Schwan  so  schön  zufinden;
er  ließ  sich  ganz  verwirrt  in  ihm  verschwinden.
Schon  aber  trug  ihn  sein  Betrug  zur  Tat,

bevor  er  noch  des  unerprobten  Seins
Gefühle  prüfte.  Und  die  Aufgetane
erkannte  schon  den  Kommenden  im  Schwane
und  wußte  schon:  er  bat  um  Eins,

das  sie,  verwirrt  in  ihrem  Widerstand,
nicht  mehr  verbergen  konnte.  Er  kam  nieder
und  halsend  durch  die  immer  schwächere  Hand

ließ  sich  der  Gott  in  die  Geliebte  los.
Dann  erst  empfand  er  glücklich  sein  Gefieder
und  wurde  wirklich  Schwan  in  ihrem  Schoß.


Íîâ³ òâîðè