Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïåðñîíàëüíûé ×ÀÒ Enol
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Else Lasker-Schuler

Ïðî÷èòàíèé : 148


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Die Verscheuchte

Es  ist  der  Tag  im  Nebel  völlig  eingehüllt,
Entseelt  begegnen  alle  Welten  sich-
Kaum  hingezeichnet  wie  auf  einem  Schattenbild.

Wie  lange  war  kein  Herz  zu  meinem  mild...
Die  Welt  erkaltete,  der  Mensch  verblich.
Komm  bete  mit  mir  -  denn  Gott  tröstet  mich.

Wo  weilt  der  Odem,  der  aus  meinem  Leben  wich?
Ich  streife  heimatlos  zusammen  mit  dem  Wild
Durch  bleiche  Zeiten  träumend  -  ja  ich  liebte  dich...

Wo  soll  ich  hin,  wenn  kalt  der  Nordsturm  brüllt?
Die  scheuen  Tiere  aus  der  Landschaft  wagen  sich
Und  ich  vor  deine  Tür,  ein  Bündel  Wegerich.

Bald  haben  Tränen  alle  Himmel  weggespült,
An  deren  Kelchen  Dichter  ihren  Durst  gestillt-
Auch  du  und  ich.


Íîâ³ òâîðè