Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 13
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ernst Stadler

Ïðî÷èòàíèé : 134


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Aufbruch Die Flucht - Resurrectio

Flut,  die  in  Nebeln  steigt.  Flut,  die  versinkt.

O  Glück:  das  große  Wasser,  das  mein  Leben  überschwemmte,  sinkt,  ertrinkt.

Schon  wollen  Hügel  vor.  Schon  bricht  gesänftigt  aus  geklärten  Strudeln  Fels  und  Land.

Bald  wehen  Birkenwimpel  über  windgesträhltem  Strand.

O  langes  Dunkel.  Stumme  Fahrten  zwischen  Wolke,  Nacht  und  Meer.

Nun  wird  die  Erde  neu.  Nun  gibt  der  Himmel  aller  Formen  zarten  Umriß  her.

Herzlicht  von  Sonne,  das  sich  noch  auf  gelben  Wellen  bäumt  –

Bald  kommt  die  Stunde,  wo  dein  Gold  in  grünen  Frühlingsmulden  schäumt  –

Schon  tanzt  im  Feuerbogen,  den  der  Morgen  übern  Himmel  schlägt,

Die  Taube,  die  im  Mund  das  Ölblatt  der  Verheißung  trägt.


Íîâ³ òâîðè