Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 13
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ernst Stadler

Ïðî÷èòàíèé : 121


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Aufbruch Die Rast - Die Rosen im Garten

Die  Rosen  im  Garten  blühn  zum  zweiten  Mal.  Täglich  schießen  sie  in  dickenBündeln
In  die  Sonne.  Aber  die  schwelgerische  Zartheit  ist  dahin,
Mit  der  ihr  erstes  Blühen  sich  im  Hof  des  weiß  und  roten  Sternenfeuers  wiegte.
Sie  springen  gieriger,  wie  aus  aufgerissenen  Adern  strömend,
Über  das  heftig  aufgeschwellte  Fleisch  der  Blätter.
Ihr  wildes  Blühen  ist  wie  Todesröcheln,
Das  der  vergehende  Sommer  in  das  ungewisse  Licht  des  Herbstes  trägt.


Íîâ³ òâîðè