Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 18
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ernst Stadler

Ïðî÷èòàíèé : 136


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Spruch

In  einem  alten  Buche  stieß  ich  auf  ein  Wort,
Das  traf  mich  wie  ein  Schlag  und  brennt  durch  meine  Tage  fort:
Und  wenn  ich  mich  an  trübe  Lust  vergebe,
Schein,  Lug  und  Spiel  zu  mir  anstatt  des  Wesens  hebe,
Wenn  ich  gefällig  mich  mit  raschem  Sinn  belüge,
Als  wäre  Dunkles  klar,  als  wenn  nicht  Leben  tausend  wild  verschlossne  Tore  trüge,
Und  Worte  wieder  spreche,  deren  Weite  nie  ich  ausgefühlt,
Und  Dinge  fasse,  deren  Sein  mich  niemals  aufgewühlt,
Wenn  mich  willkommner  Traum  mit  Sammethänden  streicht,
Und  Tag  und  Wirklichkeit  von  mir  entweicht,
Der  Welt  entfremdet,  fremd  dem  tiefsten  Ich  -
Dann  steht  das  Wort  mir  auf:  Mensch,  werde  wesentlich!


Íîâ³ òâîðè