Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 10
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Georg Heym

Ïðî÷èòàíèé : 109


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Absolution

Bin  der  Liebsten  nachgeschlichen
Durch  die  dunkle  Kirchenpforte.
War  sonst  selten,  ach  recht  selten
An  dem  düstren,  heilgen  Orte.

Im  Stuhle  saß  ein  alter  Mönch.
Dem  trug  sie  ihre  Sünden  vor.
Ach,  ihre  lieben,  jungen  Sünden
Sagt'  sie  dem  Greise  in  das  Ohr.

Der  Priester  macht'  ein  bös  Gesicht
Ob  soviel  Teufelssünden.
Sosehr  sie  weint'  und  schluchzte  auch,
Er  mocht  sie  nicht  entbinden.

Da  trat  ich  hinter  ihr  herfür.
Der  Pfaffe  fiel  vor  Schreck  vom  Stuhl.
Als  ich  sie  trug  zur  lichten  Tür,
Wünscht'  er  sie  in  den  Höllenpfuhl.

Ein  staubges  Heiligenbild  fiel  um
Ob  unserm  großen  Frevel.
Als  ich  die  Tür  ins  Schlosse  warf,
Da  stank  es  gar  nach  Schwefel.

Doch  draußen  in  dem  Sonnenlicht
Da  küßt  ich  auch  mein  Mädchen  schon
Und  gab  der  lieben  Sünderin
Mit  einem  Kuß  Absolution.


Íîâ³ òâîðè