Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 14
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Georg Heym

Ïðî÷èòàíèé : 117


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Gruft

Die  in  der  großen  Gruft  des  Todes  ruhen,
Wie  schlafen  sie  so  stumm  im  hohlen  Sarg.
Des  Todes  Auge  schaut  auf  stumme  Truhen
Aus  schwarzem  Marmorhaupte  hohl  und  karg.

Sein  dunkler  Mantel  starrt  von  Staub  und  Spinnen.
Vor  alters  schlossen  sie  der  Toten  Gruft.
Vergessen  wohnen  sie.  Die  Jahre  rinnen
Ein  unbewegter  Strom  in  dumpfer  Luft.

Nach  Weihrauch  duftet  es  und  morschen  Kränzen,
Von  trocknen  Salben  ist  die  Luft  beschwert.
Und  in  geborstnen  Särgen  schwimmt  das  Glänzen
Der  Totenkleider,  dran  Verwesung  zehrt.

Aus  einer  Fuge  hängt  die  schmale  Hand
Von  einem  Kind,  wie  Wachs  so  weiß  und  kalt,
Die,  balsamiert,  sich  um  das  Sammetband
Der  schon  in  Staub  zerfallnen  Blumen  krallt.

Durch  kleine  Fenster  hoch  im  Dunkel  oben
Verirrt  sich  gelb  des  Winterabends  Schein.
Sein  schmales  Band,  mit  blassem  Staub  verwoben,
Ruht  auf  der  Sarkophage  grauem  Stein.

Der  Wind  zerschlägt  ein  Fenster.  Aus  den  Händen
Nimmt  er  der  Toten  dürre  Kränze  fort
Und  treibt  sie  vor  sich  hin  an  hohen  Wänden,
In  ewigen  Schatten  weit  und  dunklen  Ort.


Íîâ³ òâîðè