Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Georg Heym

Ïðî÷èòàíèé : 98


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Viel Türme ragen...

Viel  Türme  ragen  aus  dem  grauen  Meer,
Die  hochbedachten  Häuser  stehn  gedrängt,
Schmalbrüstig,  eins  vom  andern  eingeengt,
Und  Gaß  und  Gäßchen  irren  kreuz  und  quer.

Vergangenheit  drückt  hart  auf  diese  Stadt
Und  Friedhofsstille.  Jeder  frohe  Laut
Hallt  dumpf  zurück.  Das  kalte  Schweigen  braut
Fast  hörbar  hier  und  herzerschlaffend  matt.

Vergessen  ist  hier  jedes  Freud  und  Leid.
Die  Tage  rinnen  ungezählt  hinab.
Es  sinkt  bald  der,  bald  jener  müd  ins  Grab.
Und  auf  und  ab  ebbt  kaum  das  Meer  der  Zeit.


Íîâ³ òâîðè