Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 12
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gustav Sack

Ïðî÷èòàíèé : 151


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das Zauberlied

Wohin  du  gehst,  du  wirst  mir  nie  entgehen,
denn  meiner  Sehnsucht  feine  Witterung
wird  schneller,  als  du  glaubst,  den  kühlen  Sprung
in  das  verführerische  Land  verstehen,

in  dessen  ewig  glatten  Schattenseen
du  dich  vor  mir  geborgen  wähntest  -  jung
und  mittagheiß  wird  die  Erinnerung
an  deine  Liebe  brausend  dich  umwehen

und  wenn  du  aufwachst,  siehst  du  mich,  der  dich
mit  blanken  Armen  an  das  Ufer  zieht
und  dir  mit  einem  Kuß,  dem  wehen  Stich

der  glühen  Lanze  gleich,  das  Zauberlied
einhaucht:  uns  schwanden  längst  schon  Raum  und  Zeit
was  flüchtest  du  dich  in  die  Ewigkeit?


Íîâ³ òâîðè