Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gustav Sack

Ïðî÷èòàíèé : 143


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Die Sterne

Wenn  sich  die  Nacht  zaghaft  mit  euch  besteckt,
wie  eine  dunkle  Tänzerin  den  seide-
weichen  Leib  mit  spärlichem  Geschmeide,
wenn  ihr  gleich  brennendem  Staub  den  Himmel  deckt

und  leuchtend  in  das  Nichts  hinüberleckt,
fliegt  wohl  von  dieser  dürren  Lämmerheide
und  abgegrasten  Trübsalsrinderweide
die  Seele  lechzend  zu  euch  hoch  und  reckt

der  Sehnsucht  Fackel  hoch  in  euch  empor,
bis  sie  vom  Weine  der  Unendlichkeiten
trunken  taumelt  und  ein  wirrer  Flor

sich  um  die  Sinne  legt  -:  aus  euren  Weiten,
die  ewig  grenzenlos  ich  hochbeschwor,
fall  ich  zurück  in  Staub  und  Sterblichkeiten.


Íîâ³ òâîðè