Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 11
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ingeborg Bachmann

Ïðî÷èòàíèé : 136


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Fall ab, Herz

Fall  ab,  Herz  vom  Baum  der  Zeit,
fallt,  ihr  Blätter,  aus  den  erkalteten  Ästen,
die  einst  die  Sonne  umarmt',
fallt,  wie  Tränen  fallen  aus  dem  geweiteten  Aug!
 
Fliegt  noch  die  Locke  taglang  im  Wind
um  des  Landgotts  gebräunte  Stirn,
unter  dem  Hemd  preßt  die  Faust
schon  die  klaffende  Wunde.
 
Drum  sei  hart,  wenn  der  zarte  Rücken  der  Wolken
sich  dir  einmal  noch  beugt,
nimm  es  für  nichts,  wenn  der  Hymettos  die  Waben
noch  einmal  dir  füllt.
 
Denn  wenig  gilt  dem  Landmann  ein  Halm  in  der  Dürre,
wenig  ein  Sommer  vor  unserem  großen  Geschlecht.
 
Und  was  bezeugt  schon  dein  Herz?
Zwischen  gestern  und  morgen  schwingt  es,
lautlos  und  fremd,
und  was  es  schlägt,
ist  schon  sein  Fall  aus  der  Zeit.


Íîâ³ òâîðè