Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 6
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Tadeusz Nowak

Ïðî÷èòàíèé : 117


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Wiklinowe słońce

Odpustowe  słońca
plecione  z  wikliny
turkocą  za  lasem
na  sosnowych  kołach.

Prawowierni  czerpią
z  kadzi  od  pokoleń
z  wieczornego  maku  nieba
wytłaczany  olej.

Palą  się  ogniska.
Na  jezior  patelni
piecze  dla  nas  placek
Bóg  z  pszenicznej  pełni.

Już  placek  zjedzony,
olej  wysiorbany.
Na  sen  nasz  opuszcza
las  drewniane  dzwony.

A  wtedy,  gdy  dzwonem
już  nakryci,  śpimy,
ktoś  słońca  za  lasem
wyplata  z  wikliny.


Íîâ³ òâîðè