Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ferdinand Raimund

Ïðî÷èòàíèé : 98


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Fragment

Die  Poesie  ist  jener  goldgewebte  Traum,
Der  nur  vor  das  geweihte  Aug'  des  doppelt  Wachen  tritt.
Sie  ist  der  Seele  edelste  und  reinste  Schwärmerei,
Weil  sie  den  Schwärmer  nicht  allein,
Weil  sie  durch  ihn  die  Welt  erfreuen  kann,
Weil  sie  ein  Traum  ist,  der  sich  schriftverkörpern  läßt.
Noch  keiner  war,  der  sich  aufs  Moos  hinstrecken  durft',
Den  Schlaf  beschwörend  durch  der  Flüche  Donner,
Und  zu  dem  Traume  kühn  gebietrisch  rufen:
»Ich  will,  daß  du  mir  deine  Bilder  zeigst.«
So.  auch  die  Poesie,  der  götterhohe  Traum,
Den  keine  Formel  bannt  in  unsrer  Wünsche  Kreis.
Vergebens  spricht  des  Sängers  Mund,  ich  will
Ersinnen  jetzt  ein  Lied  voll  edler  Glut.


Íîâ³ òâîðè