Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Arno Holz

Ïðî÷èòàíèé : 97


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Dafnis - Er passirt an ihrer Thür vorbey

Ode  Jambica.

Der  Winter  stirbt  im  Wald  /
deß  freuen  sich  die  Faunen
und  blahsen  /  daß  es  schallt  /
auff  ihren  Feld-Bosaunen.
Die  trühbe  Zeit  ist  hin  /
der  Venus  weisse  Taube
legt  ihre  Eyerchin
in  Mavors  Bikkel-Haube.

Der  Thetis  blaue  Schooß
ligt  wihder  frey  und  offen  /
durchs  lebhafft  grüne  Moos
kömbt  Qwäll  ümb  Qwäll  geloffen.
Das  klükkert  durch  den  Hag
und  glüzzert  immer  döller  /
die  Welt  von  Tag  zu  Tag
wird  durchauß  Bluhmen-völler.

Schon  sizzt  vor  ihrer  Thür
das  freundliche  Florindgen  /
ich  spreche  höfflich  für  /
wie  geht  es  dir  /  mein  Kindgen?
Gleich  wird  sie  über  roht  /
ach  /  nur  ein  eintzges  Schmäzzgen!
man  stirbt  darvon  nicht  dodt  /
sie  fältelt  sich  am  Läzzgen.

Zwo  Marmol-Ballen  zwänckt
das  allzu  dünne  Mihder  /
ihr  süsses  Uhr-Werck  sänckt  /
bald  hebt  es  sich  auch  wihder.
Sie  sprengen  fast  den  Zwilch  /
kukk  /  wie  sie  sich  bewegen  /
der  Juno  weisse  Milch
ist  kohl-pech-schwartz  dargegen.

Du  duppel  Kuß-Altar  /
auß  dem  sich  Rohsen  krüllen  /
bald  wirstu  gantz  und  gar
mich  mit  Vergnügen  füllen.
Dan  steht  mir  alles  frey  /
wekk  /  du  bestirnter  Schleyer  /
dan  kikakt  die  Schallmey
zu  Tellens  Hochzeits-Feyer!


Íîâ³ òâîðè