Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Bruno Wille

Ïðî÷èòàíèé : 133


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Ruheschrein

Ein  Bettlein  ward  mir  zugedacht,
Wie's  keine  Mutter  sanfter  macht.

Ich  bette  mich  in  seine  Ruh,
Wann  ich  den  letzten  Seufzer  tu.

Und  träume  lächelnd:  O  was  hab
Ich  für  ein  wundersüßes  Grab!

Von  deiner  Liebe  eingewiegt
Und  wie  in  Gottes  Schoß  geschmiegt!

Nun  drücke  noch/  als  weißen  Stein/
Die  Hand  auf  diesen  Ruheschrein/

Die  Hand  aufs  Herz  dir  selber,  du!
Drin  ich  so  treu  geborgen  ruh.


Íîâ³ òâîðè