Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Rainer Maria Rilke

Ïðî÷èòàíèé : 154


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Die Hand

Siehe  die  kleine  Meise,  
hereinverirrte  ins  Zimmer:  
zwanzig  Herzschläge  lang  
lag  sie  in  einer  Hand.  
Menschenhand.  Einer  zu  schützen  entschlossenen.  
Unbesitzend  beschützenden.  
Aber  
jetzt  auf  dem  Fensterbrett  
frei  
bleibt  sie  noch  immer  im  Schrecken  
sich  selber  
und  dem  Umgebenden  fremd,  
dem  Weltall,  erkennts  nicht.  
Ach  so  beirrend  ist  Hand  
selbst  noch  im  Retten.  
In  der  beiständigsten  Hand  
ist  noch  Todes  genug  
und  war  Geld  


Íîâ³ òâîðè