Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Richard Dehmel

Ïðî÷èòàíèé : 118


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Die Rose

Ich  habe  den  Traum  der  Rose  belauscht,
der  keusch  vom  kühlen  Duft  umsprüht
aus  ihrer  Blumenseele  glüht;
ich  hab  ihn  mit  allen  Sinnen  belauscht
und  mich  berauscht.

Vom  Sonnenstrahl  hat  sie  geträumt,
der  Tags  in  ihren  Adern  gährt,
sie  Nachts  mit  Tau  und  Mondlicht  nährt,
der  wild  für  sie  durchs  Lufhneer  schäumt,
damit  sie  träumt.

Doch  von  dem  Goldkäfer  weiß  sie  nicht,
der  mühsam  ihren  Kelch  erklimmt,
von  ihrem  Duft-betäubt  sich  krümmt,
den  ihre  rote  Glut  ersticht;
sie  achtet’s  nicht.

So  prangt  die  Rose  in  keuscher  Pracht
und  freut  sich  ihrer  Glut  und  lacht:
Ich  habe  die  herrlichste  Seele,  Ich,
ich  bin  die  Königin  sicherlich
von  meinen  Blumenschwestern!

Und  stahlblau  kommt  ein  Falter  geschwirrt
der  ihr  von  Liebe  surrt  und  girrt.
Dem  haucht  sie  gnädig  zu:  laß  ab,
,sonst  wird  mein  glühender  Schooß  dein  Grab,
ich  bin  die  Braut  des  Lichtes!

Doch  als  der  dritte  Mittag  kam,
seit  ich  den  Traum  der  Rose  vernahm,
da  hing  ihr  königliches  Haupt
im  Sonnenglanz  gebeugt,  verstaubt,
vom  heißen  Licht  erstochen.


Íîâ³ òâîðè