Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Boldt

Ïðî÷èòàíèé : 108


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Erwachsene Mädchen

Wer  weiß  seit  Fragonard  noch,  was  es  heiße,
Zwei  stracke  Beine  haben  in  dem  Kleide;
Roben  gefüllt  von  Fleisch,  als  ob  die  Seide
In  jeder  Falte  mit  dem  Körper  kreiße.

Aus  dem  Korsage  fahren  eure  Hüften
Wie  Bügeleisen  in  den  Stoff  der  Röcke,
Darauf  wie  Bienen  auf  die  Bienenstöcke
Unsere  Blicke  kriechen  aus  den  Lüften.

Ihr  jugendlichen  Sonnen!  Fleischern  Licht!
Wir  haben  den  Ehrgeiz  der  Allegorien
Und  hübschen  Dinge  im  Gedicht.

Ich  will  mit  eurer  Bettwärme  Blumen  ziehn!
Und  einen  kleinen  Mond  aus  dem  Urin,
Der  sternenhell  aus  eurem  Blute  bricht!


Íîâ³ òâîðè