Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Boldt

Ïðî÷èòàíèé : 106


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Herbstgefühl

Der  große,  abendrote  Sonnenball
Rutscht  in  den  Sumpf,  des  Stromes  schwarzen  Eiter,
Den  Nebel  leckt.  Schon  fließt  die  Schwäre  breiter,
Und  trübe  Wasser  schwimmen  in  das  Tal.

Ins  finstre  Laub  der  Eichen  sinken  Vögel,
Aasvögel  mit  den  Scharlachflügeldecken,
Die  ihre  Fänge  durch  die  Kronen  strecken,
Und  Schreien,  Geierpfiff,  fällt  von  der  Höhe.

Ach,  alle  Wolken  brocken  Dämmerung!
Man  kann  den  Schrei  des  kranken  Sees  hören
Unter  der  Vögel  Schlag  und  gelbem  Sprung.

Wie  Schuß,  wie  Hussah  in  den  schwarzen  Föhren
Ist  alle  Farbe!  Von  dem  Fiebertrunk
Glänzen  die  Augen,  die  dem  Tod  gehören.


Íîâ³ òâîðè