Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

UA  |  FR  |  RU Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ << e-mail ïàðîëü Óâ³éòè çàáóëè ïàðîëü? < ðåºñòðaö³ÿ > Çàðàç íà ñàéò³ - 1  Çîÿ Á³äèëî Ïîøóê àâòîðà çà ³ìåíåì àâòîðà çà ì³ñòîì àâòîðà çà ID â³ðøà çà íàçâîþ â³ðøà çà ID Ïîøóê Google Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó Ïåðåâ³ðèòè

Ïðî÷èòàíèé : 131 Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà Rzym Nagle  mię  trącił  płacz  na  pustym  błoniu: “Rzymie!  nie  jesteś  ty  już  dawnym  Rzymem”. Tak  śpiewał  pasterz  trzód  siedząc  na  koniu. Przede  mną  mroczne  błękitnawym  dymem Sznury  pałaców  pod  Apeninami, Nad  nimi  kościół  ten,  co  jest  olbrzymem. Za  mną  był  morski  brzeg  i  nad  falami Okrętów  tłum  jako  łabędzie  stado, Które  ogarnął  sen  pod  ruinami. I  zdjął  mię  wielki  płacz,  gdy  tą  gromadą Poranny  zachwiał  wiatr  i  pędził  daléj Jakby  girlandę  dusz  w  błękitność  bladą. I  zdjął  mię  wielki  strach,  gdy  poznikali Ci  aniołowie  fal  –  a  ja  zostałem W  pustyni  sam  –  z  Rzymem,  co  już  się  wali. I  nigdy  w  życiu  takich  łez  nie  lałem, Jak  wtenczas  –  gdy  mię  spytało  w  pustyni Słońce,  szydzący  bóg  –  czy  Rzym  widziałem?…

Íîâ³ òâîðè Àðòóð ѳðåíêî -Ñòîð³íêè çàñèïàí³ îñ³íí³ì ëèñòÿì Òåéñ³ -Ïðî çäîðîâèé îáì³í åíåð㳿  ªâãåí Êîâàëü÷óê -Ìèð ªâãåí Êîâàëü÷óê -"Ñê³ëüêè ãîðÿ òà ñòðàæäàííÿ…"  Ãàëèíà Ëåâèöüêà -Òþëüïàíè íà çåìë³  AKM -ÍÅÂÄÀ×À  AKM -×ÅÊÀÒÈ Îîîîî -ßêîñü òàê. Òîìà -Ô³ëîñîô³ÿ &#8230; Wened -Êðàùå ïîìåðòè… Ìàã Ãð³í÷óê -Âðàæàº! Âîëîäèìèð Êåïè÷ -Áóòè ñîáîþ Ìàã Ãð³í÷óê -Âïëèâàº&#8230; Êðèëàòà (Ëþáîâ ϳêàñ) -Ãåðáåðà Êðèëàòà (Ëþáîâ ϳêàñ) -Àéñòðà Íàäåæäà Ñîòíèêîâà 2 -Äîðîãó ìîëîäûì  Á³ëîîçåðÿíñüêà ×àéêà -Êðèíè÷íîìó æóðàâëèêó Íàäåæäà Ñîòíèêîâà 2 -Ëèòåðàòóðíàÿ ñòóäèÿ îòêðîâåíèå  I.Teðåí -Ñîíåòí³ ñòðîôè Ñòàíèñëàâ Áåëüñêèé -ñòåíû èç îáëàêîâ îáëàêà èç ñòåí… Øåâ÷óê ²ãîð Ñòåïàíîâè÷ -Ïñàëîì 198 Ñòàíèñëàâ Áåëüñêèé -Îñòàï Ñëèâèíñêèé. Ñíà÷àëà ñòèõè ëèøàþòñÿ íàçâàíèé… ÊÎÐÎËÅÂÀ òР-ÇÀ òÄͲÑÒÜ ² ÑÂÎÁÎÄÓ Âàëåíòèíà Ìàëà -ÍÀÖ²ß ÍÅÏÅÐÅÌÎÆÍÈÕ Âàëåíòèíà Ìàëà -ÌÈ Â²ËÜͲ ² òÄͲ  Ãîðîáåö Àëåêñàíäð -Ïî÷åìó???  Íàòàë³ÿ Ïîãðåáíÿê -ÒÈ ÒÎÐÊÍÓÂÑß ÄÓز íà ìàíæåòàõ âèøèâàíêè -ÌÓÄвÑÒÜ ÍÀÄ ÓÑÅ  Âåäîìàÿ ëþáîâüþ -Çàêîí - íå óáèâàé - íó, êåì æå íå ïîðóãàí? íà ìàíæåòàõ âèøèâàíêè -Ñîðî÷êó ÷àñó ðîçòð³ïàëî â³òðîì Êîñòÿíòèí Âèøíåâñüêèé -Çäàºòüñÿ Ìàðèíà Âàñèëþê -Âäèõ. Ìîÿ ëþáà  ×àéê³â÷àíêà -Ó ÊÎÆÍÎÃÎ ÑÂΪ ÁÀ×ÅÍÍß  Ãàííà Âåðåñ -Ëþáîâ äî êðàþ îäÿãíó ó ñëîâî  I.Teðåí -Ãðàôîìàí³ÿ  Ïðîìåíèñòèé ìåíåñòðåëü -Âñ³ì äî âïîäîáè ó ìèð³ º ëàä ï³ñíÿ Îíèùóê Âàëåíòèíà -Îñ³íü êîõàííÿ  Íàòàë³ Ðèáàëüñüêà -Ïåðøèé ñí³ã  ²ííà Ðóáàí-Îëåí³÷ -óäí³ñòü  Îëåêñà Òåðåí -×ÎÌÓ Ó ÑÅÐÖ² ÓÊÐÀ¯ÍÀ  Ïîä Ñóêíî -DIE SONETTE AN ORPHEUS. XXIX. Ïåðåâîä  ²âàí Ìîòðþê -Ïåðøèé ñí³ã.  Âèêòîð Ñèòíè÷åíêî - ãëóáèíå íîÿáðÿ ̳ëåíà Õðèñòè÷ -***  Feelings and Emotions -×ÎÌÓ ÒÈ Ï²Ä²ÉØÎÂ? ÑÊÀÆÈ!

Ïðîåêò ³í³ö³éîâàíî ó 2002 ð. êè¿âñüêèì ïîåòîì ªâãåíîì Þõíèöåþ

Ïðàâèëà ùîäî cookie