Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Ïðî÷èòàíèé : 98


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

W noc jesienną


Na  sine  góry,  na  czarne  bory
Skoszone  szare  łany
Pada  księżyca  światła  mgławica
Jak  gdyby  szron  świetlany

I  ziemia  cała  w  blask  się  ubrała
i  drzemie  lśniąc  srebrzyście
a  w  ciszy  sennej  wicher  jesienny
szumi,  kołysząc  liście

Jak  żuraw  bierze  krople  na  pierze
gdy  brodzi  po  strumieniach
i  w  głąb  wszechświata  z  kroplą  wylata
i  gubi  ją  w  przestrzeniach

Ty  orlopióry  wichrze  ponury
mącący  leśną  głuszę
nad  granit  siny,  w  niebios  głębiny
weź  z  sobą  moją  duszę

Po  widnokręgu,  z  kręgu  do  kręgu
przestrzennych  fal  niech  płynie
i  gdzieś  w  nicości,  w  nieskończoności
roztopi  się  i  zginie...


Íîâ³ òâîðè