Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Adam Asnyk

Ïðî÷èòàíèé : 127


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Życzenie

Minęła  wiosna,  minęło  lato,
I  smutna  jesień  już  mija  –
Każdy  dzień  nową  żegna  mnie  stratą
I  resztę  łez  mych  wypija.

Skończy  się  jesień,  nadejdzie  zima,
Pajęcza  zerwie  się  przędza  –
Serce  chwil  jasnych  w  locie  nie  wstrzyma...
Zostanie  rozpacz  i  nędza.

I  zima  minie,  i  świat  na  nowo
Przybierze  postać  wiośnianą;
Lecz  mnie  nie  zbudzi  miłości  słowo  -
Umarli  z  grobu  nie  wstaną!

Na  godach  życia  duchem  i  ciałem
Inni  już  będą  przytomni...
Lecz  niech  Ta,  którą  tyle  kochałem,
Czasami  jeszcze  mnie  wspomni!


Íîâ³ òâîðè