Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Krzysztof Kamil Baczyński

Ïðî÷èòàíèé : 143


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Elegia

(Zima 41r.)



Mokre  gałęzie  świerków  
przywalą  pierś  woskową.  
Przechodzili,  przechodzili,  nieśli  
za  oknami  piosenki  wojskowe.  

Zegar  wgarnął  wspomnienie  
i  górą  czasu  skamieniał.  
Przechodzili  za  oknem,  płakali;  
po  grudzie  dzwoniły  cienie.  

A  teraz  jakże  ująć  
strzaskane  snów  kryształki?  
Noc  w  oczach  stygnie  –  chmurą.  
Piorun  –  w  twój  gromnik  z  zapałki.  

Jeśli  testament  –  to  z  liści,  
a  pomnik  jeśli  –  z  płomienia.  
Szli  w  dymu  smukłej  pieśni,  
gałęzie  mokre  nieśli.  



Íîâ³ òâîðè