Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 14
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Władysław Orkan

Ïðî÷èòàíèé : 132


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

A gdyby usnął świat na wieczne wieki...

–  A  gdyby  usnął  świat  na  wieczne  wieki,  
Nie  zlękłabyś  się,  duszo,  tej  martwoty?...
–  Gdybyś  ty  czuwał  przy  mnie,  duchu  złoty...
–  Pomyśl...  wszystko  śpi:  góry,  lasy,  rzeki...
 
Cały  ten  bezmiar,  zatajony  w  mroku,  
Na  wieczność  głębną  ochłonięty  ciszą  –  
Ni  echa  żywych  drgnień...  Lasy  nie  dyszą  –  
Śpiąca,  nie  szemrze  woda  na  potoku...
 
I  ta  zorza...  na  zawsze  w  niebie  zatrzymana  –  
Jak  skrzepły  krzyk...  przenigdy,  nigdy  nie  gasnąca!...
 
–  Jak  się  krwawi...
–  Pomyśl...  taka  nieustanna  niebios  rana...
–  Och,  przerażająca!...
 
Co  by  było,  gdyby  tak  nie  było  słońca.


Íîâ³ òâîðè