Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Maria Komornicka

Ïðî÷èòàíèé : 130


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Z psalmodii


W  głuchej  ciemności  rozpacznie  zawodzi  głos:  "Gdzie  ty...  Gdzie  ty?..."
Wybiegłam  z  chaty  na  pole,  ciemność  chwyciła  mnie  w  pół  –  "Gdzie
ty?...  Gdzie  ty?..."
Wicher  zatrzasnął  za  mną  drzwi  chaty  –  z  chaty  wyrywa  się  jęk  –
"Gdzie  ty?...  Gdzie  ty?..."
Biję  w  drzwi  chaty  –  biję  głową  w  drzwi  –  rozpada  się  ściana
–  "Gdzie  ty?...  Gdzie  ty?..."
Chata  pusta  –  głucho,  czarno  w  chacie  –  całe  pole  wyje  –
"Gdzie  ty?...  Gdzie  ty?..."
Biegnę  przed  siebie  –  biegnę  wokoło  siebie  –  rękami  drę  ciemności
–  przebijam  wicher  twarzą  "Gdzie  ty?...  Gdzie  ty?..."
Cała  ziemia  jęczy  –  niebo  i  ziemia  jęczą  –  pierś  moja  wyje  za  tobą
–  "Gdzie  ty?...  Gdzie  ty?..."
Od  wieków  mnie  już  wołasz  –  od  wieków  biegnę  polem  –  od  wieków  wyje
skarga  "Gdzie  ty?...  Gdzie  ty?..."
Z  pni  drzewnych  wołasz  na  mnie,  z  dna  rzeki  rwiesz  się  do  mnie...
[z  otchłani...
Na  dno  rzeki  pójdę  –  zstąpię  w  otchłań  ziemi  –  gdzie  śmierć  –
gdzie  ty...


Íîâ³ òâîðè