Ïðî÷èòàíèé :  124
|
Òâîð÷³ñòü |
Á³îãðàô³ÿ |
Êðèòèêà
Krew i woda
Przybiegła do mnie drżąc i pyta w niepokoju:
– Ty śpisz? Czy słyszysz? – Rzekłem: – Słyszę. –
Lampionów chińskich rząd nad wodą się kołysze
I żab ogromny chór rozlega się w pokoju.
Na chłodną biel poduszki księżyca pada światło,
Przedsennych spraw przeminął ciężar w mózgu.
W szumie bijących fal o stopy moje bluzgu,
To wszystko lekko tak, tak mi przychodzi łatwo.
Zakryj, o luba, biel twej nogi obnażonej.
Odsuwam duszność ścian, już pokój nie wystarcza.
W niewolę wzięła mnie księżyca blada tarcza
I szkocki dziki traf sukienki twej zielonej.
Nie zbliżaj do mych ust mokrego twego ciała.
Kolumne białych nóg oddechem pachną morza,
Już się to stało raz! Już kiedyś takeś stała.
O wodo zimna, przyjdź w gorąco mego łoża!
Jeszcze w podmiejskim marzyłem ogrodzie,
Białe łabędzie gdym karmił chlebem,
O roztańczonej i słonej wodzie,
Co szumi w pędzie pod czystym niebem.
W czerwcowe rano, w wonnym upale
Znów się nurzałem w cichym zamęcie,
Gdy mi twe pierwsze dało objęcie
Łzy twej smak i krwi twej fale.
Nie budź mię wcale. Nie budź, niech chlusta
Potok wezbrany. Usnę bez słowa.
Tak bardzo znowu boli mnie głowa.
Słono mi w ustach, pełne mam usta!
Bądź zdrowa!
|
|
