Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Kazimierz Wierzyński

Ïðî÷èòàíèé : 170


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Budzę się w nocy...

Budzę  się  w  nocy,  chłodny  od  lęku,  
Płynę  wysoko  w  balonie,  
Widzę  me  życie  w  dole  rozwiane  
I  rozwleczone  jak  puste  ścierniska.  

Widzę  wyraźnie  w  nocy,  w  ciemności,  
Pociąg  zajeżdża  dymiący,  
Stacja  się  świeci,  a  na  peronie  
Chodzi  mój  ojciec  i  moja  matka  
Umarli.  

Widzę  w  ciemności  mieszkania  warszawskie,  
Mieszkania  paryskie  i  miłość,  
Wszystko  jest  drobne,  białe,  skostniałe,  
Podobne  do  ziarnek  ryżu.  

Płynę  balonem  nad  okolicą  
Tak  dobrze  znaną,  
Nad  własnym  śladem.  
Liczę  to  wszystko,  co  przeminęło  
I  jeszcze  przemija,  
Aby  obumrzeć.  

Płynę  balonem  nad  samym  sobą  
I  widzę  ciemność  moją  jak  w  świetle.  
Pociąg  się  dymi  na  stacji.  
Chłodny  od  lęku,  zbudzony  w  nocy,  
Przeliczam  wszystko  nieprzeliczone,  
Ćwiczę  się  w  śmierci.

Íîâ³ òâîðè