Ïðî÷èòàíèé :  115
|
Òâîð÷³ñòü |
Á³îãðàô³ÿ |
Êðèòèêà
Echo o Żeromskim
Już od dawna z latarni zdarto krepy abażur,
Z szpalt dzienników spłynęły czarnych liter strumienie.
W oddalonym grobowcu na kalwińskim cmentarzu
Pochowała już Polska swe krwawiące sumienie.
Ozdobiła Mu szyję w wielkiej wstęgi naszyjnik,
Rozkazała jednemu: Ty mu pokłon swój udasz!
W kornej ciszy narodu zagorzały partyjnik
Wielkiej piersi wystygłej dotknął ręką jak Judasz.
Dziś jest cicho i prosto, jakoś mdławo i ckliwie,
Dni mijają za dniami jednostajne jak kierat,
Jak by nic się przez fakt ten nie zmieniło właściwie,
Że na Zamku w Warszawie umarł jeden literat.
Tylko krzyczy zaklęte w karty książek dziedzictwo,
Że w nich żyje coś więcej niż wspomnienie poddaństwa,
Że umarło z nim narodowe dziewictwo,
Zdeptane butami rodzącego się Państwa.
Dziś, gdy sen nasz o chlebie w dłonie noże nam kładzie,
Bezlitosny jak nędzarz, co podzielił swój dom z kim –
Dla tych, którym się jeszcze sen majaczy o szpadzie,
Sen o Polsce bezgrzesznej – będzie snem o Żeromskim.
|
|
