Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Bruno Jasieński

Ïðî÷èòàíèé : 117


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Prolog do Wesela Stanisława Wyspiańskiego

Otwórzcie  serc  waszych  drzwi!  
Omiećcie  z  pyłów  progi!  
Oto  z  dalekiej  drogi  
W  zbroczonym  płaszczu  w  krwi  
Tysięcznogardły  i  tysięcznoręki  
Wracam  czerwonym  szlakiem  mojej  męki  
Z  wędrówek  próżnych  zdań  przed  wami  spraw?.  
Witajcie  !  W  twarz  wam  rzucam  moje  –  Ave  –!  

Wracam,  a  wracam  z  dali.  
Krew  wasza  w  żyłach  mi  płonie.  
Jeśliście  mnie  nie  poznali  –  
Twarz  wam  odsłonię.  
A  wiecie  co  to  wychylić  kielich  goryczy?  
Milczeć  gdy  zranione  serce  krzyczy?  
Spalać  się  w  popiół  na  stosie  ofiarnie?  
Czy  znacie  to  wy,  wielcy  i  mali?  Znacie?  

Jam  krzyk.  Krzyk  waszej  ciężkiej  niemocy  
Zrodzony  jednej  potwornej  nocy,  
Kleszczami  bólu  wydarty.  
Kiedy  zaś  głód  mnie  zadręczy  uparty  
I  pogrążył  w  otchłaniach  rozpaczy,  
W  chwili  słabości  –  do  nieba  
Szedłem  żebrać  chleba.  
A  kiedym  stanął  przed  archaniołem  
I  śpiewać  jąłem  
Pieśń  o  nieszczęściu  naszym  człowieczym  
Archanioł  pierś  mi  rozrąbał  mieczem  
Aż  krew  potokiem  chlusta  przez  usta  
I  pierś  otworzył.  
A  pierś  była  pusta  !  
Za  moje  męki  próżnych  wymówek,  
Za  moją  pustkę  co  mi  trzewia  szarpie  Przychodzę  tu  
Budzić  ze  snu  
Was,  polscy  obywatele.  
Na  wesele!  na  wesele!  
Na  wesele  czynu  z  pustką.  
Tam  na  dworze  szumi  liść.  
Los  dał  znak  czerwoną  chustką:  
Czas  nam  iść  !  
Słyszycie?  –  drzewa  szumią  
Słyszycie?  –  grają  grajki.  
Wiodą  was  wszystkich  na  noc  weselną,  
Śmiertelną  noc  Kleopatry.  

Czas  nam  iść.  Dość  było  spania!  
Oto  z  głębi  gminu  
Głos  potężny  się  wyłania:  
Czynu    Czynu!  Czynu    
Gdzie,  gdzie  waszych  marzeń  czyny?  
Patrzcie    Oto  rozwarłem  waszych  dusz  kurtyny.  

Szumią  grajki,  grają  grajki,  
Jak  pod  równy  świst  nahajki  
Tka  się,  tka  się  szara  przędza:  
Wielkość,  małość,  płaskość,  nędza.  
Może  z  tego  będzie  co?  
Dziś  niech  huka  złoty  róg  
U  rozstajnych  dróg.  
Niechaj  dany  rozkaz  –  słowo  
Znowu  zagrzmi  nam  na  nowo.  
Niech  gdzieś  dniało,  nie  rozdniało,  
Byle  piór  u  czapki  stało,  
Byle  znikł  ten  wstyd  co  pali,  
Byle  ładnie  grajcy  grali.  

Czas  –  mitręga,  niemoc  –  siła.  
Gdzieś  godzina  czynu  biła.  
Ty  od  pana  do  parobka  
Tańcuj,  tańcuj  cała  szopka!

Íîâ³ òâîðè