Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 11
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Ïðî÷èòàíèé : 152


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Lenartowicz

Złotniczeńku  ty  na  niebie,
chcę  pić  życie,  nie  mam  z  czego.
Zrób  mi  kubek,  proszę  ciebie,
z  szczerozłota  gwiaździstego!
Zrób  mi  kubek!  Zrób  mi  kubek!
Ale,  proszę,  zrób  mi  ładnie,
wyrzeźb  wszystko  w  nim  co  lubię:
pieska,  serce,  gwiazdkę  na  dnie.
Zrób  mi  lekki  i  nieduży,
ale  mocny  zrób  i  trwały,
niech  mi  cała  wieczność  służy!
Chcę  pić  z  niego  dla  twej  chwały.
Otrzyj  ręce  twe  z  pozłoty,
którą  złocisz  świat  po  ciemku,
dla  miłości,  dla  tęsknoty
uczyń  kubek,  Złotniczeńku

Íîâ³ òâîðè