Ïðî÷èòàíèé :  144
|
Òâîð÷³ñòü |
Á³îãðàô³ÿ |
Êðèòèêà
Z dziejów serca
Czasem wyznanie serdeczne zamiera,
I wrzące słowo na ustach ucicha,
I nadaremnie pierś szybciej oddycha:
Nie wyjdzie z serca prośba święta, szczera.
Czasami głowy broni ugiąć pycha:
Choć lawa uczuć łono ci rozpiera,
Duma twą miłość z barw świętych odziera,
I gorycz każe pić z wątpień kielicha.
Wtedy – ach! – człowiek z tęsknoty usycha,
Gaśnie, jak lampa, której brak oliwy...
Potem – ból człeka zmienia w bohatera,
Lub też – przez życie idzie mumia cicha,
Nad którą smutek płaszcz swój rozpościera...
Dziwy-ż się dzieją w ludzkim sercu, dziwy!
|
|
